Enric Martin (pintre)
Enric Martin (Tolosa, 5 d'agost de 1860 - La Bastida del Vèrn, Carcin, 12 de novembre de 1943) foguèt un pintre occitan.
Biografia
[modificar | Modificar lo còdi]Martin efectuèt son aprendissatge e l’Escòla de las bèlas arts de sa vila mairala de 1877 a 1879, dins lo talhièr de Jules Garipuy. Amb una borsa municipala, anèt a París ont venguèt lo discípol de Jean-Paul Laurens. Foguèt lo mèstre e collaborator de Henri Doucet. En 1885, percorriguèt Itàlia e i estudièt los primitius en companhiá d’Edmond Aman-Jean e d'Ernest Laurent.
Aquel viatge marquèt un cambiament dins son art per s'orientar cap a une inspiracion poetica. Sa tecnica s’alunha dels modèls academics, al profèit d’un divisionisme original que revèla l’influéncia dels neoimpressionistas mas d’un biais pus espontanèu que teorizat: de tòcas cortas, separadas e parallèlas i construson las formas e la lutz, dins un cromatisme idealizat e capable de provocar lo sòmi.
Lector de Poe, de Dante, de Byron, de Baudelaire e de Verlaine, Enric Martin expausa d'òbras de tèmas simbolistas, coma Cadun sa quimèra de 1891 o Cap a l’abisme de 1897 ; e de païsatges nebloses poblats de figuras melancolicas e intemporalas, encara que jamai haguèt recors a la morbiditat e a las pulsions refrenadas de qualques des simbolistas.
Participèt, en 1892, als salons de la Rose-Croix de Joséphin Péladan. Foguèt un dels artistas favorits de la IIIa Republica, ornant lo Capitòli de Tolosa (que sa sala centrala pòrta son nom) amb sas amics artistas Paul Pujol, Joan Andreu Rixens o Paul Gervais, la Sorbona en 1908, l’Ostal de vila de París, un cabinet del Palais de l'Elisèu en 1908, le Conselh d’Estat en 1914-1922, l'ostal del Vn arrondiment en 1935.
Enric Martin, tot en s’alunhanèt dels tèmas simbolistas, demorèt totjorn dins la poesia misteriosa de las actituds, l’atmosfèra secrèta e difusa dels païsatges e coma una espiritalizacion de las formes banhadas per la serenitat de las figuras tradicionalas, de l’allegoria. Sa natura prigonda lo mena cap a una expression pacificada d’un monde idealizat dins un puntilhisme de tòcas largas[1][2].
Installèt son talhièr a La Bastida del Vèrn en Carcin, ont moriguèt.
En 1896, recebèt la Crotz de la Legion d'Onor e, en 1914, foguèt nomenat Comandaire. Foguèt elegit, lo 24 novembre de 1917, membre titular de l'Acadèmia de las Bèlas Arts (seccion de pintura), al sèti de Gabriel Ferrier.
Lo Musèu de Caors presenta fòrça òbras del pintre e de fòrça exposidions se debanan dins le monde entièr coma al Japon ont lo pintre es plan presat.
Las parets d'un grand escalièr de la prefectura d'Òlt, a Caors, son ornats de sas pinturas que lo tèma es lo trabalh dels camps e las vendémias en Carcin.
Nòtas e referéncias
[modificar | Modificar lo còdi]- ↑ (fr) de l’impressionnisme à l’art moderne : la Belle-Époque par Jean-Jacques Lévêque, ACR éditions
- ↑ (fr) Les Peintres de l’âme, le Symbolisme idéaliste en France par Jean-David Jumeau-Lafond, catalogue de l’exposition au musée d’Ixelles en 1999.
(fr) Nòta sus la vida e las òbras d'Enric Martin (1860-1943) per Gustave Louis Jaulmes, Institut de França, 1946-37